lieve vrienden van de conceptuele wijsheid,

 

hoe kon dit onbeschrijflijk diepe gevoel mij overkomen

jij bent mijn Isabella, mijn duif en zielsgelijke

jou trof ik in ’t bos na passage van vele bomen

misschien omdat ik jou slechts beoog te verrijken

 

als een groene smaragd straal je me tegemoet

een edelsteen van ongelooflijke waarde

het duizelt me, het gaat ver over mijn hoed

wie is als jouw kostbare persoon op aarde

in mij gloeit een donkerrode robijn

door bloed gekleurd na lange tijd leed

ik wandelde met God door het tempelgordijn

zuivere liefde maakt me nu echt gloeiend heet

 

in balans, in stilheid en vertrouwen

zie ik een schone toekomst in het vooruitschiet

de wereld zit te springen om echtheid, diepte en eenvoud

wie ziet en hoort de barre ellende niet

samen aan de slag om zielen te verlichten

en een einde aan de duisternis te maken

levend vanuit eindeloze vergezichten

harten met hoop en inspiratie aanraken

de rust in God is mijn basis en fundament

daarin floreer ik dagelijks en overal

zijn liefdevolle wijsheid heeft me verwend

na een lange tocht kwam ik uit het diepe dal

 

zeven verzen maken dit gedicht compleet

zeven sterren stralen naar alle kanten

zeven kleuren vullen elkaar moeiteloos aan

verkerend tussen parelschone diamanten

Louter de aller schoonste wijsheid blijf ik beminnen en haar bron, . . .

 F.O. 12-5-2010