lieve vrienden van de conceptuele wijsheid,
hoe kon dit onbeschrijflijk diepe gevoel mij overkomen
jij bent mijn Isabella, mijn duif en zielsgelijke
jou trof ik in ’t bos na passage van vele bomen
misschien omdat ik jou slechts beoog te verrijken
als een groene smaragd straal je me tegemoet
een edelsteen van ongelooflijke waarde
het duizelt me, het gaat ver over mijn hoed
wie is als jouw kostbare persoon op aarde
in mij gloeit een donkerrode robijn
door bloed gekleurd na lange tijd leed
ik wandelde met God door het tempelgordijn
zuivere liefde maakt me nu echt gloeiend heet
in balans, in stilheid en vertrouwen
zie ik een schone toekomst in het vooruitschiet
de wereld zit te springen om echtheid, diepte en eenvoud
wie ziet en hoort de barre ellende niet
samen aan de slag om zielen te verlichten
en een einde aan de duisternis te maken
levend vanuit eindeloze vergezichten
harten met hoop en inspiratie aanraken
de rust in God is mijn basis en fundament
daarin floreer ik dagelijks en overal
zijn liefdevolle wijsheid heeft me verwend
na een lange tocht kwam ik uit het diepe dal
zeven verzen maken dit gedicht compleet
zeven sterren stralen naar alle kanten
zeven kleuren vullen elkaar moeiteloos aan
verkerend tussen parelschone diamanten
Louter de aller schoonste wijsheid blijf ik beminnen en haar bron, . . .
F.O. 12-5-2010